int(13805)
Op 11 april 2024 brachten organisaties in de regio Hart van Brabant dak- en thuisloze mensen in kaart met een nieuwe telmethode. Deze telling geeft een betrouwbaarder beeld van de groep (dreigend) dak- en thuisloze mensen in onze regio. Het zicht op de volledige groep mensen ontbrak namelijk. En hoe meer we weten over deze groep mensen, hoe beter we dak- en thuisloosheid kunnen voorkomen en terugdringen. Uit de resultaten blijkt dat 33% van de getelde personen vrouw is. Eén van deze vrouwen is Elisabeth.
En ineens heb je geen dak meer boven je hoofd. En moet je maar zien waar je voortaan slaapt. Het is bijna niet voor te stellen. En toch overkomt het steeds meer mensen. Ook de 40-jarige Elisabeth. Ruim een jaar leidde ze een zwervend bestaan. Ze vertelt haar verhaal. ‘Niet om de zielenpiet uit te hangen, maar om mensen in hetzelfde schuitje hoop te geven’. En, omdat ze zeker weet dat het ook anders kan.
Een half jaar lang lukt het Elisabeth om bij vrienden en kennissen te slapen. “Maar niet langer dan vier weken. Mensen zijn bang om gekort te worden op inkomsten. Ze willen me graag helpen, maar hebben geen vertrouwen in de overheid. Heel triest, zeker met de woningnood. Ik begrijp hen volledig; de regelgeving frustreert me en maakt me verdrietig. Het bespaart de overheid veel geld als mensen vanuit goede intenties mensen in nood mogen helpen. De wil is er namelijk zeker. Maar men durft niet, uit angst voor mogelijk nadelige gevolgen.”
Dak- en thuisloos
“Altijd had ik blindelings vertrouwen in mensen. Ik moest wel. Als baby en kind was ik volledig afhankelijk van mijn ouders en de medische wereld. Het vertrouwen legde ik in handen van de ander. Bij mijn laatste partner liep dat fout. Uit medische en veiligheidsoverwegingen moest ik weg. En zo stond ik in april 2023 op straat met mijn 14-jarige hond en fret.”
Daklozenopvang
Elisabeths vader overleed. Haar moeder is uit beeld. Het einde van 2023 nadert. Elisabeth klopt aan bij de daklozenopvang. “Door mijn lage weerstand ben ik gevoeliger voor infecties. De opvang in groepsverband is niet ideaal voor mijn gezondheid. Bovendien mocht mijn 14-jarige hond niet mee.” Ze moet op zoek naar een alternatief. En zo kwam de camper. “Door de hoge campingtarieven is het alleen bijna onbetaalbaar. Ik heb geen huursubsidie, en inclusief stroom en sanitair kom ik op dezelfde maandlasten als een huis, absurd.”
Tussenoplossing
Om gezondheidsredenen moest Elisabeth stoppen met haar hondenschool. Als tussenoplossing past ze nu op huisdieren bij mensen thuis. “De 1-op-1-trainingen die ik hondeneigenaren ook in coronatijd gaf, gebruik ik tijdens het oppassen. Ik begrijp dieren helemaal en zij mij. Ze zijn enorm belangrijk in mijn leven en ik vertrouw ze volledig. Zij geven me de kracht en steun om door te gaan.”
Gezondheid
Elisabeth werd geboren met nierfalen en een verkeerd aangelegde alvleesklier. “Hierdoor had ik diabetes, type 1. Dat is genetisch bepaald. Ik heb er maar mee te dealen.” Als driejarige krijgt ze haar eerste niertransplantatie. In 2016 volgt de derde transplantatie. “Dat ging om de alvleesklier. Ik ben nu verlost van diabetes en heb sindsdien zoveel meer energie. Nooit eerder voelde ik me zo gezond.” Ze straalt als ze het vertelt. “Ja, ik heb een enorme levenslust en wilskracht om te leven.”
Wat heb ik nodig?
“Dankzij donoren heb ik mijn leven teruggekregen. Ik ben het hen verschuldigd om er goed voor te zorgen. Elke dag bedenk ik me daarom ‘wat heeft mijn lichaam nodig om optimaal te (blijven) functioneren?’ Een huis, stabiliteit en rust. Dat geeft de meeste garantie en is een goede basis om verder te bouwen aan mijn toekomst. En iets te betekenen op de arbeidsmarkt.”
Eigenwaarde
Op haar 18e werd Elisabeth volledig afgekeurd. “Sindsdien leef ik van een Wajong uitkering. Het valt niet mee om hier weer uit te komen. Je voelt je het uitschot van de maatschappij. Het gevoel niets waard te zijn en nergens bij te horen. Terwijl je dat juist zo graag wilt.” Ze begint een studie toegepaste psychologie, in de hoop extra handvatten te krijgen. “Maar levenservaring brengt mij veel verder dan een papiertje. Heel jammer alleen dat bedrijven het anders wegen. En dan heb je nog een ‘etiket’, waar je lastig vanaf komt.”
Zelf verantwoordelijk
“Mijn vader heeft me geleerd een sterk netwerk op te bouwen en te onderhouden. Ieder mens heeft emotionele steun nodig. In tijden van nood leer je je echte vrienden kennen. En vaak zijn het wildvreemden die je willen helpen. Zij geloven in wie je bent en vertrouwen dat je het kunt. Maar je moet jezelf daarvoor wel kwetsbaar durven opstellen. En hulp durven vragen. Ik weet waar ik vandaan kom en waar ik naartoe wil. En ik ben de enige die verantwoordelijk is voor mijn leven. Ik wil benadrukken hoe belangrijk het is om zelf stappen te zetten en hulp te vragen. Gelukkig zijn de juiste mensen op mijn pad gekomen.” 29 juli kreeg Elisabeth de sleutel van haar nieuwe, eigen plek in de gemeente Heusden.
